Eg, ein gamlisungdom

Eg likar gamle ting og nostalgi er mitt mellomnamn.  
Då eg var lita, høyrde eg på songar som var populær i førre generasjon, noko som førte til utallige timar med Frem fra glemselen på platespelaren.  Dei gamle skillingsvisene er framleis noko av dei kjæraste visene eg kan.  Vesleblakken td. er jo ei grinelåt som manglar sidestykke.  Tenk å vere 12 år, hesteeigar, og få servert denne tragiske låten om hesten som dør fordi han skal redde vesleguten.

Nostalgien gjer seg utslag i matvegen og, og i dag var det mandelsnittar som stod for tur.  Det smakar i grunnen ganske spesielt, men det er mindre nøye. Det smakar barndom og gamle damer på redningsforeining der gevinstane var tynne,tynne serviettar som var forma som hjarte eller sommarfuglar.  Akkurat slik smakar mandelsnitt.

Oppskrifta kjem her ( eg har spurt ho godaste Vivian om eg fekk dele den :)

Mandelsnitt
2 koppa kefir ( er ikkje det gammalt, så veit ikkje eg)
2 egg
2 koppar sukker
2 koppar smelta smør ( der anbefalar eg å kjøle ned smøret litt før du har det i deiga)
4 ts hjortesalt ( det riv godt i nasa, må vite)
4 mandeldråpar
kveitemjøl til passe deig.  Den må ikkje vere for klissete, men heller ikkje for hard.
 

1. Pisk kefir og egg godt saman. Tilsett så sukker og smelta, avkjølt smør, hjortesalt og mandeldråpar. Skift til eltekrok om du brukar kjøkkenmaskin.
2.Elt saman deiga med mjøl til passe deig.
3.Ta deiga på mjølete bakebord, del opp i 5-6 emner, rull lett saman og legg dei på plata. Trykk lett den.
4. Pensl med smelta smør i blanda litt kanel.

5,Steikast ved 180 grader midt i omnen til dei er gyldne. Eg steikte dei om lag 15-20 minutt

6. Når stengene er avkjølt, smør  du dei med melisglasur i blanda mandelessens.

Og når du har laga deg deilige ( som Besta ville ha sagt) mandelsnittar, så er det berre å setje på litt Frem fra glemselen, høyre på Vesleblakken, Lille Ragnhild, I en sal på hospitalet og Anna på søndagsskolen ( forferdeleg låt, men det var vel meininga og), grine ein skvett og berre nyte det :)

Mandelsnitt anno 2017. Takk og lov for at estetikken ikkje er det viktigaste. 

På heisatur til Oslo-bygda

Eg er ingen dreven turist. Eg likar meg best heime.  Men, eg tykkjer at det er viktig å bli kjent med landet vårt, og i år sto hovudstaden vår Oslo for tur.  Heller ferie i Noreg  enn sydenferie.
Så, kva møter meg når eg kjem til Oslo? Mange folk, bilar, trikkar, bussar, tog, båtar.  Her får du alt. Og alt er innanfor ein radius som er mogleg å nå på kort tid.  Målet for turen var å sjå så mykje som mogleg på nokre få dagar, og vi tok for oss dei mest kjende attraksjonane. Neste gong reiser vi heller ut i dei andre bydelane,
Det som slo meg som litt artig, at det dei kallar villastrøk i Oslo, er det vi her heime kallar byggefelt.  Einebustadar med hage.  Etter det eg har forstått, så bur eg i ein villa her heime, sjølv om eg ikkje tenker på det til dagleg.Då vi reiste ut over til Bygdøy Bygdelag, tenkte eg at dette er som heime, berre enda meir masse. Vi har ikkje eiga tennisbane, men vi har basarar, noko som vart reklamert for i det penere strøket.  Og når vi snakkar om penere strøk, så kjem ein jo ikkje utanom Frogner.  Eg har aldri snakka med ei frognerfrue, heller ikkje sett ei. Det må i så til felle vere i Se og Hør eller ein parodi som har blitt gjort av ein eller annan komikar.  Men det er eit klasseskille å reise rundt med t-bana i Oslo.  Du ser folk stige av og på. Og etter kvart lærte vi oss kven som skulle av på Majorstua og kven som skulle av på Holmenkollen.  Ja, eg er forutinntatt. Eg er eit menneske.

 

Aker Brygge var noko for seg sjølv. Det var noko anna enn ferjekaia heime. Aker Brygge er kult, hipt,sjarmerande og fullstendig tussete spør du meg.  og når du kjem til Tjuvholmen, då blir du slått av at det er fritt og naturleg, ironisk nok.  Men noko seier meg at det er ikkje alle som har tilgang der, likevel. Vektarar gjekk i området til stadighet, noko som var betryggande, men det fortel meg og at det kanskje ikkje er like kult for alle, t.d. dei som vektarane skal halde borte.  For Oslo er ikkje berre hipp hipp hurra for alle.  Tiggarar var det overalt, frå alle land. Og det mest skremmande var kanskje at dei var så unge, noko som gjorde eit ekstra sterkt inntrykk i og med at eg var i følge med ei jente som sikkert var like gammal som ho som sat på Karl Johan, skitten og skrinn. Aller helst ville eg ha teke ho med meg heim, spurt ho kva ho korleis ho hamna på gata, gitt ho ein klem og mykje mat, spelt litt musikk for ho og berre vore der.  Men, det er jo slikt som ikkje går an.  Og til slutt vert ein kanskje litt blind for folk som fell litt utanfor samfunnet. Ikkje veit eg.

Oslofolk er gode folk, høflege og smilande.  Den einaste gongen eg ikkje var heilt nøgd var då eg vart stoppa av ein selgar  på eit kjøpesenter i sentrum som ville prakke på meg ei salve som visstnok skulle gjere meg både vakker og ven.  Nei takk, sa eg.  Eg har naturleg skjønnhet......  
Men han var jo engelskmann, så han tels ikkje som ein gjennomsnittleg osloborgar.

Eg er glad i Oslo. Vi treng bygda og vi treng Oslo. Og Oslo treng bygda.  Oslo treng at folk kjem frå bygdene for å busetje seg der, besøke og fortelje ut i verda kor fint vi har det i hovudstaden.
Eg er i alle fall klar for ny Osloekspedisjon....

Astor Piazzolla, altså......

Noko av det flottaste innan musikken, må vere Astor Piazzolla sin Libertango.  Tango generelt er jo berre heilt snadderos, men noko betre enn skikkeleg argentinsk tango på eit trekkspel (bandoneon), det skal du leite lenge etter.  Libertango- Astor Piazzolla. Ein av dei flottaste versjonane

Eg har heile tida hatt Piazzolla i bakhovudet, men då dåverande kronprins Willelm av Nederland gifta seg med Maxima, som opphavleg kjem frå Argentina, fekk eg verkeleg augene opp for komponisten.   Faren til Maxima fekk ikkje vere med i bryllaupet på grunn av sanksjonar mot politikken som han var ein del av. Difor vart det ekstra sterkt då det vart framført ein tango skriven av Piazzolla. Eg hugsar eg sat og grein og grein.   Willelm og Maxima sitt bryllaup... sukk mitt hjerte, men brist ei.

Å spele tango er ikkje enkelt.  Du kan gjerne vere teknisk god på instrumentet, men om du manglar lidenskapen, så er du like langt. Då spelar du ikkje tango- då spelar du eit musikkstykke.

Dagens tips må bli: Put on some of that Piazzolla music :)

Var Jesus kvit?

Då eg gjekk på barneskulen var eg av ei formeining av at eg burde vere Sancta Lucia fordi eg hadde langt lyst hår.  Venninna mi meinte ho burde vere Lucia for ho hadde lysare hår enn eg.  Det enda ofte opp med at det var den tredje venninna vår som vart Lucia. Ho hadde brunt hår, og det var ikkje alltid ho hadde langt hår ein gong.  Eg trur ho fekk vere Lucia, nettopp fordi ho var så utypisk Lucia, i alle fall  om  ein samanlikna med det bilete vi hadde av martyren frå Sicilia. Som vaksen kan eg ikkje hugse å ha sett bilete av ho med langt, lyst  hår.  Er det lyset i kransen som gjer at vi har ei formeining om at Lucia skal vere både lys i huda og i håret?  

Dei siste dagane har det herja ein diskusjon i Sverige etter at varehuset Åhlèns brukte ein mørhuda unge ikledd Luciakostyme. Kommentarfeltet gjekk bananas. Folk lirte av seg dei mest utrulege ytringane, flest rasistiske...  MOT EIT BARN!!!!   Kva er det som skjer med folk?  Greitt at Luciafeiringa nok står sterkare i Sverige enn i Noreg, men eg trudde verkeleg at vi var komne lenger  i 2016.  

Fyrste gongen eg såg bilete, sto det over: Dette bilete har skapt storm på internett.  Ja ha, tenkte eg. Kva er gale med det då?  Er det levande lys? Noko som kan brenne? Er klea på bilete produsert under farlege forhold?  Då eg fann ut kva som hadde skapt stormen, at ungen berre  hadde feil hudfarge, vart eg oppriktig lei meg. Lei meg fordi eg veit at slike haldningar finnast rundt oss,  lei meg fordi born blir sett på som ein trussel mot nordiske tradisjonar ( tradisjonar som faktisk er frå Syd-Europa) fordi dei har feil pigmentfordeling i huda i forhold til det som er ynskjeleg her nord, lei meg fordi nokre menneske er så grunne.  Martin Melin (svensk politikjekkas)  skreiv på instagram at han ville rulle desse hatarane inn i filt, bysse dei forsiktig og seie at det ikkje er så farleg. Akkurat det kunne eg og ha tenkt meg å gjere.  Heldigvis, så har hatet fått motsvar. Det har hagla på med støtteerklæringar både til Åhlens og til barnet sin familie.  Familien har likevel valgt å få fjerna bilete frå internett på grunn av for stort påtrykk av negative tilbakemeldingar.   Åhlens skriv meir om dette i lenkja under. 

Åhlens kommentar

Det er ikkje ofte eg skriv slike innlegg, men akkurat no måtte eg berre få det ut.  Det vart litt for personleg og litt for sårt, men det får gå for denne gong.
Neste innlegg må heller bli noko som er litt meir festleg- kanskje litt kakebaking frå Ta kaka :)

Kraftstasjonen i Måløy

Etter at vi hadde vore på nokre møter i Måløy i dag, fann eg og ho mor ut at vi skulle prøve ut Kraftstasjonen.  Eg har ikkje vore der tidlegare, men eg har høyrt mykje bra om staden. Ein kan seie mykje rart om Instagram og Facebook, men at ein kan snappe opp eit og anna tips til mat, det er  i alle fall sikkert. So og i vårt tilfelle. Mange av våre vener har ete på Kraftstasjonen, og lagt ut det eine etter det andre bilete.
Vi møtte opp, vart vist til eit bord og fekk meny for å bestille. Vi hadde eigentleg bestemt oss på førehand, for på utsida reklamerte dei for salat med torsketunger i tempura. Eg held meg til andre kroppsdelar og dyr, så eg bestilte hamburger av oksehøgrygg. Etter forholdsvis kort ventetid, så kom maten, og no såg vi verkeleg kvifor folk tek bilete av maten.  Eg var jo grisesvolta, så bileta vart deretter ( rakk berre å ta eitt før eg måtte hive i meg maten).

Maten smakte nydeleg. Vi som er medlemer i "Aslauget", veit å bruke adjektiva når det verkeleg er på sin plass, og i dette var ei slik stund.  Burgerbrødet var  mjukt og godt, bløytt i herleg dressing.  Sjølve burgeren var spenstig, utan å vere gummi, og smaken var himmelsk.  Ho mor sine torsketunger var lekre å sjå på, og smaken var ikkje noko å utsetje på heller. Og sidan det no var torsdag, så måtte vi jo sjølvsagt ha karamellpudding til dessert, ein dessert som sto i stil til resten av maten.  Skikkeleg deilig, med andre ord.
Som oppsummering, så kan ein vel seie at; det var mykje mat for pengane, lokalet var triveleg, viktigaste av alt; du følte deg velkomen. Servitøren og "kokkjen" var smilande og blide og lette å snakke med. God sos, som han far ville ha sagt :)

Eg slenger med nettstaden til herlegheita, slik at ein kan sjå kva ein har i vente. Pluss for meny på nettet. Heimesida til Kraftstasjonen

Rullfalleri

No er jula rett rundt hjørnet, og eg er som alltid evig optimistisk på mine eigne vegne med omsyn til juleførebuingane.  I år startar eg tidleg med rullen ( eller rulljen som eg likar å seie).
Eg har kjøpt meg nokre schwungar hos Joker på Flatraket, og då var det jo berre å setje i gang. Dette er lammerullar, så dei er litt små. Eg skøyta i hop to stykker, noko som resulterte i litt lapperull, men det er jo sjarmerande, ikkje sant?

Oppskrifta har eg fått låne av ho mor. Det er visst ei gammal,velbrukt ei.
Krydderblandinga eg bruker er omtrent slik ( til 1 1/2 kg kjøtt og 1 slagside).
3 ts salt
1 ts sukker
1 ts pepar
1 ts ingefær
1 ss hakka løk
2 plater gelantin ( då eg var lita lurte eg alltid på kva gelantinen vart brukt til. Det fann eg ut då Trude, som alltid har vore ein kløppar på kjøkkenet, skulle vise meg korleis vi skulle lage kokosbollar. Det resulterte i det som eg hugsar som verdas største kokosbolle. Og i tillegg smakte den heilt fantastisk).

Takk til Trude som stilte opp som stativ :) 

 

Eg startar med gelantin og krydder og legg kjøtt lagvis.  Når dette er gjort syr eg kjapt saman, før eg "påtar" rulljen i flaska som er i kledd ei strømpe ( og dette høyres nok veldig rart ut for dei som ikkje veit kva eg snakkar om).

 No skal rullen ligge litt  på kjøkkenbenken slik at han saftar seg ( ho mor sitt uttrykk), før eg legg den i kjøleskåpet.  Deretter frys eg den, før eg tek den opp for å koke den ca to dagar før eg skal bruke den. Dersom eg hugsar det, kan eg legge ut eit "etter bilete" når den er kokt og lagt i press.

Tenk om eg i år kunne greidd å lage eit innlegg frå Ta Kaka kvar veke. Det hadde vore noko det. Det betyr jo strengt tatt at eg må lage kaker og. Men, det er jo ikkje det verste ein kan gjere no rett før jul :) 

Vekeblad......

...er noko eg diggar. Og eg skriv diggar, sjølv om eg eigentleg er dritlei alle vekeblad. Eller ukeblad, som det heiter på fint..

Då eg var lita fekk vi varekasse frå Wiik på fastlandet. Tysdagane var det bladdag, det vil seie at mamma bestilte KK, Hjemmet, og av og til Norsk Ukeblad.  Vi barna, det vil seie eg og Pappa, fekk Donald Duck.  Pappa skulle lese det fyrst, deretter fekk eg det. Då broren min i ei periode budde heime, kom han etter pappa, men før meg.  Vi hadde heldigvis ei stilletidande einighet om at vi ikkje skulle avsløre krimgåta for dei andre.
Men, tilbake til vekeblada. Dei var stappfulle av deilige kakeoppskrifter. Side om side med slankekurar.  Eg hugsar at eg reiv ut slankeoppskriftene og hadde dei i permar. side om side med kakeoppskriftene. Litt sært ja, men så var eg og eit sært barn.
Eg var ei stund så opphengt i vekeblada og innhaldet der, at eg ønskte at eg var tjukk, slik at eg kunne slanke meg ved hjelp av ei av desse fantastiske slankekurane.
Besta mi spurte alltid om eg kunne gå inn til mamma og hente Hjemmet. Ho ville berre sjå rosene. Og eg tykte det var veldig rart at det var så mykje roser i Hjemmet.  Eg forsto etterkvart at det rett og slett var bileta som var interessante :)

I dag hylle vekeblada det naturlege. Det vil seie: dei som et kaker og slankar seg i same slengen. Triste historier om mannen som var spelegal og sto i med systra til kona som hadde mista jobben fordi ho var kleptoman og trist fordi ungane hadde flytta ut av huset og ho hadde ingen som ho kunne ta seg av lenger.......... Eller noko slikt.
Interiørblada hyller den individuelle stilen. Det vil seie : same stilen som alle andre har. Helst skal det vere kvitt og grått.  Alle har dei same lysestakane, dei same teppene, dei same lampane og så vidare.

Men, til sjuande og sist må ein ikkje gløyme kva vekeblada eigentleg er. Rein inspirasjon. Vil eg bake kake denne veka? Ja, då brukar eg kakesidene. Vil eg slanke meg? Ja då hiv eg meg på ein 5:2 kur, eller ein supersuppe-kur. Og eg må ærleg innrømme at det er godt å kunne drøyme seg vekk i andre sine heimar når din eigen liknar eit bomba grisefjøs.

Ja, eg mislikar sterkt glossy vekeblad. Og ja, eg elskar dei.
Så i morgon den dag skal eg kjøpe meg eit. Og eg er ikkje i slankemodus, så då vert det nok kaker.....